مد رود خروشان که میل پیوستن به دریا دارد، رود خانه ای است که تاکنون هیچ سدی نتوانسته مانع حرکت آن شود. «مد» این هنر جادویی اینک به یک صنعت تعیین کننده در جهان تبدیل شده است. شاید در روزگاران گذشته وقتی کلمه مد به گوش می رسید، ناخودآگاه پوشاک یا آراستگی ظاهری در اذهان مردم تداعی می شد، اما امروزه لباس، اتومبیل و هر آنچه به دست انسان ساخته می شود از هنر طراحی و مد بهره مند شده است. طراح مد با نگاه هنرمندانه خود به جامعه و نیازهای آن، طرح های خود را ارائه می نماید و در تمام اندیشه های خود می داند که انسان ها از یکنواختی گریزانند. لذا ما بر آن شدیم تا به واسطه بیش از پنجاه سال تجربه و با استفاده از پارچه های با کیفیت و طراحی عالی، با مدیر برند - جان کارلوچی- «مسعود حاتمیان» با چندین سال فعالیت در زمینه طراحی تولید کت و شلوار در اروپا، گفت و گو نماییم.
جناب حاتمیان در کجا متولد شده اید؟
من در بروجرد متولد شده ام و در سن هفت سالگی به محله سرچشمه تهران مهاجرت کردیم.
آقای حاتمیان کسب و کار را از کجا شروع کردید؟
من یک کلاس هم سواد ندارم. مرا به جای مدرسه در خیاطی گذاشتند تا به عنوان شاگرد پادو کار کنم. از ساعت 6 صبح تا 11 شب برای کار به لاله زار می رفتم. هفته ای 6 تومان دستمزد می گرفتم. هنگام تنبیهم باید آب کاسه نمد
می خوردم. خانواده ام بسیار فقیر بودند. لذا تمام کسانی را که توانایی خرید ندارند را درک می کنم. در 15 سالگی توانستم برای خود یک دست کت و شلوار بدوزم.
استادکارم مرحوم صحرایی بود که بعد از انقلاب اولین بسته بندی پیراهن پیرگاردین را در سه راه جمهوری دایر کرد. تلاش زیادی در طول زندگی انجام دادم و توانستم یک مغازه کوچک دایر کنم. بعد دیدم بهتر است به جای آن یک کارگاه کوچک بزنم. ولی موفق نبودم. زیرا باید از مواد اولیه چینی و بی کیفیت استفاده می کردیم و این موضوع با روحیات من سازگار نبود. بنابراین من در ترکیه سرمایه گذاری کردم. 20 درصد از کارخانه « جان کارلوچی » سهام ما است . 45 کارگر ایرانی داریم که 12 نفر آنها خانم هستند.
از چه زمانی در ترکیه سرمایه گذاری کردید؟ آیا فقط در ترکیه تولید دارید؟
حدودا 18 سال پیش با نزدیک به 70 دلار سرمایه گذاری را شروع کردم. من به عنوان طراح یقه به آنجا رفتم. هنگامی که « جان کارلوچی» کار مرا دید بسیار پسندید و کم کم مقداری از سهام کارخانه را به نامم زد. همچنین در ایران یک کارگاه تولیدی در باقرشهر داریم.
آیا فروشگاه زنجیره ای هم دارید؟
خیر، این تنها فروشگاه ماست. ولی اجناس مان
را در سراسر کشور توزیع می کنیم.
اگر درخواستی در خصوص صنعت پوشاک دارید، بفرمایید.
همانطور که کشورهای اروپایی توانستند ما هم می توانیم پیشرفت کنیم. در کشور ما حدودا پنج سال طول می کشد که به تولید برسیم، ولی در کشوری مثل ترکیه یک ماه کفایت می کند.
با توجه به مشکلاتی که در صنعت تولید پوشاک وجود دارد اعم از تهیه مواد اولیه مرغوب با قیمت مناسب، نیروی انسانی ماهر، حمایت نکردن دولت از بخش تولید، بنده طرحی را آماده دارم که اگر عملی شود 20 هزار نفر مشغول به کار
می شوند. دولت نه تنها حمایتی از ما نمی کند، بلکه چوب لای چرخ ما می گذارد.
با چه موانعی روبرو هستید؟
در جواز کسب نوشته شده طبق ماده 77 قانون مجلس این مکان به پلاک ثبتی ... حق تولید دارد. پای آن را هم وزارت بازرگانی، اتحادیه صنف خیاطان و کمیته امور صنفی امضاء کرده اند. با این جواز مشغول به کار می شویم. بعد شهرداری به سراغ من آمده و می گوید: این مکان تجاری نیست و حق فعالیت ندارید. متری 5 میلیون تومان بدهید تا ملک را برایتان تجاری کنیم. به نوعی عدم هماهنگی بین ارگان های دولتی وجود دارد که تولیدکننده را به دردسر می اندازد. در مثالی دیگر وقتی حق بیمه 3 نفر از کارکنانم را دیرتر پرداخت کردم یک میلیون و پانصد هزار تومان جریمه شدم. سرانه بیمه کارگری در دنیا 3 درصد است. ولی متاسفانه در ایران 30 درصد است. نرخ وام های تولید و اشتغال در دنیا 4 درصد است در حالیکه در ایران گاهی تا 50 درصد هم می رسد. بطور کلی اگر شما بخواهید در ایران یک واحد تولیدی راه اندازی کنید ،نیازمند 5 سال زمان و یک جیب پر از پول و تراول نیاز دارید که هرکجا رفتید آن را رو کنید و گرنه به هیچ نتیجه ای نمی رسید. ولی در کشوری مانند ترکیه می توانید یک ماهه صاحب کارخانه شوید.
شما چه طرحی برای ارائه دارید؟
اگر ما خانه ای داشته باشیم و کسی داخل آن رفت و آمد نکند، چیزی یاد نمی گیریم. اگر شرکت های
خارجی ترغیب شوند که به ایران بیایند و برای آنها سوله های آماده، تدارک دیده باشند، می توانند در همه صنوف از ایرانی ها برای کار استفاده کنند. بدین ترتیب هم از آنها کار را یاد می گیریم و هم
هزینه هایمان پایین می آید. ما در ایران از آذربایجان غربی و آذربایجان شرقی تا کردستان حدود 26750 نفر باربر داریم. اگر این تعداد افراد به درستی ساماندهی شوند، می توان برای این افراد اشتغال ایجاد کرد. برای هر شغل تولیدی باید اول سوله سازی انجام شود. اگر می خواهیم جلوی کالای قاچاق گرفته شود، ابتدا باید شغل ایجاد کرد. تمام وزارتخانه ها باید دست به دست هم بدهند. دولت باید مکلف باشد وسایل کار تولیدکننده را مهیا کند. یک مدیر کارخانه همیشه باید سر کارش باشد ولی در کشور ما یا در اداره دارایی یا در اداره بیمه یا شهرداری است. در هر صورت اگر بخواهیم این مملکت به شکوفایی برسد، راهکارهایی خیلی ساده و راحت هست. تولید کننده است که شکوفایی برای سرزمین مان می آورد. کارآفرین می تواند پرچم پرافتخار هر کشوری را به اهتزاز در بیاورد. یک کارآفرین می تواند درب
زندان ها را ببندد. اگر دولت از طرح اشتغال زندانیان حمایت کند، جلوی بزهکاری گرفته می شود. چون ریشه و علت اصلی اغلب زندانی ها بیکاری است. همچنین می تواند خانواده های بی بضاعت را سامان دهد. من 60 سال سن دارم و 53 سال است که در بازار هستم. هیچگونه سوادی ندارم ،ولی در دانشگاه بازار، درسم را خوب خواندم. بزرگ ترین موفقیت من در زندگی راستی و صداقت است. ما می توانیم سرمایه گذاری های بزرگی در کشور خودمان انجام دهیم. هیچ گاه در زندگی نا امید نباشید. با دست خالی هم می توانید کار کنید.
کشوری مانند گرجستان به بنده پیشنهاد کرده که به کشور آنها بروم و حاضر هستند از صفر تا صد هزینه های تولید کارم را بدون بهره بانکی و مالیاتی تامین کنند. حتی بیمه را هم دولت گرجستان
می دهد. آنها دوست دارند مملکت شان پیشرفت کند. من مشتاقم به این کشور بروم و سرمایه گذاری کنم. چون تولید در آنجا سهل و آسان است.
کلام آخر؛ اگر دولت حمایت کند و دست انداز در کار ما ایجاد نکند ما توانایی های بالایی داریم و می توانیم فرصت های شغلی بسیاری ایجاد کنیم. تولیدکننده در راهروهای پرپیچ و خم بوروکراسی اداری مستاصل و فرسوده می شود. چه طرح های بزرگی که در هزار پیچ ادارات به جرگه تاریخ پیوستند و بایگانی شدند.
گزارش: حسین محبی
hosseinmohebbi1352@gmail.com