مدرس علوم ارتباطات، بحران و ارتباطات را دو روی یک سکه عنوان کرد و گفت: به محض وقوع بحران از هر نوعی این ارتباطات و رسانه است که به عنوان اولین نفر در صحنه حاضر شده و افکار عمومی را در جریان امر قرار می‌دهد. حمید شکری خانقاه در گفتگو با ایرنا با اشاره به جزئیاتی از خبرنگاری در بحران و نوع ارتباطات و ارتباط گیری در این نوع مواقع، گفت: بحران تغـییرعظیمی اسـت که یکبــاره در یک وضعـیت صـورت می پذیرد و آنچه در وهله اول و بعد از وقوع بحران مهم و حائز اهمیت است اینکه چگونه اطلاع رسانی شود تا بحرانی حاد تر به متن آن اضافه نشود.

نویسنده کتاب برنامه ریزی راهبردی ارتباطی در روابط عمومی درعین حال خبرنگاری بحران را یکی از مغفول‌ترین عرصه‌های فعالیت رسانه‌های جمعی دانست که گمشده امروز در رسانه هاست.به گفته شکری خانقاه، بسیاری از بحران ها در جهان مانند وقوع سیل، 
سقوط بهمن، شیوع بیماری و... قابل پیش‌بینی هستند که باید عوامل مربوطه در اسرع وقت نسبت به وقوع آنها با اطلاع رسانی جامع و کامل و همچنین به موقع افکار عمومی را درجریان قرار داده و نسبت به خروجی و نتیجه آنها هشدار دهند.
این مدرس دانشگاه در عین حال خاطرنشان کرد: در فرهنگ ما ضرب المثلی است که می گوید «علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد» متاسفانه در کشور ما زنگ خطرها نادیده و ناشنیده گرفته می شوند. گاهی اوقات پس از وقوع بحران تازه به فکر می افتیم و راه حلی جست‌وجو می نمائیم. متاسفانه مدیریت بحران یا علائم را نمی شناسیم و یا به اهمیت این علائم واقف نیستیم.
این مدرس علوم ارتباطات در ادامه با اشاره به وقوع و شیوع بیماری ویروس کرونا در جهان و بخصوص ایران، تاکید کرد: دو اشتباه مهم در بحران ویروس کرونا شکل گرفت؛ نخست اینکه‌ نادیده گرفتن نخستین علایم هشداردهنده و دوم انکار وجود مسأله، هنگامی که این حادثه ناگوار در حال رخ دادن بود باید اطلاع رسانی جامع و کامل صورت گرفته و جامعه و مردم را در جریان این بحران و میهمان ناخوانده آگاه می‌کردیم که نکردیم!
وی با یادآوری اینکه به قول هنری کسینجر «بی توجهی به بحران ایجاد بحران است»، گفت: بحران حادثه ای است که بصورت ناگهانی اتفاق افتاده و برطرف کردن آن نیازمند اقدامات اساسی و فوق العاده است. کشور از هر لحاظ باید آمادگی لازم برای مقابله با هرگونه بحرانی را داشته باشد نه اینکه به محض وقوع به چه کنم چه کنم بیافتد. بحران در حقیقت یک فشار زایی روانی – اجتماعی بزرگ و ویژه است که باعث درهم شکسته شدن انگاره های متعارف زندگی و واکنش های اجتماعی می شود و با آسیب های جانی و مالی، تهدیدها، خطرها و نیازهای تازه‌ای که به وجود می آورد فشاری مضاعف بر مردم وارد می کند.
به گفته شکری، هرچند برخی بحران ها عموماً غیر قابل پیش بینی هستند، گفت: یعنی نمی توان گفت که کی و در کجا اتفاق می افتد؟ اما آنچه حائز اهمیت است اینکه تا حد زیادی با اطلاع رسانی و رسانه ای کردن آن از بروز و پیش روی آن جلوگیری کرد...
ادامه در صفحه 5