* خوشدل – کارشناس اجتماعی
ارتقای سلامت، اصلاح شیوه ی زندگی، پیشگیری از بیماری ها، حفظ سلامت و در نهایت درمان بیماری می تواند یک جامعه ایمن از لحاظ مراقبت های بهداشتی ایجاد نماید. البته پرداختن به این امور ، هرگز جایگزین مراقبت های تخصصی نبوده و نیست، بلکه به عنوان یک مکمل در راستای پیشبرد اهداف نظام سلامت کشورهاست.
در کشورهای توسعه یافته ، تعداد زیادی از مطالعات و تحقیقات علمی با بکارگیری روش های گوناگون نشان داده اند که مراقبت های سلامتی توسط اشخاص و بطور خود جوش، مهم ترین شکل مراقبت اولیه است و بطور قابل توجهی هزینه های درمانی کشورها را کاهش 
می دهد و آمارها نشان می دهند که 65 تا 85 درصد همه ی مراقبت های سلامتی به وسیله خود شخص و خانواده اش، بدون دخالت متخصصین اعمال می شود. بطور مثال در کشور انگلستان با حمایت از خود مراقبتی، ویزیت پزشکان عمومی تا 40 درصد و ویزیت های سرپایی تا هفده درصد کاهش یافت، میزان بستری در بیمارستان ها به نصف کاهش یافت و در آمار دریافت دارو نیز کاهش چشمگیری اتفاق افتاد. بنابراین آنچه ضرورت تقویت این امر را بیش از قبل می نماید، شرایط و زیر ساخت هایی است که منجر به توانمند سازی افراد و جامعه برای خود مراقبتی می باشد. آموزش های لازم در رده های مختلف سنی بالاخص از پایه، توسعه سرمایه اجتماعی و مشارکت مردم، تربیت متخصصین این حوزه برای حمایت هر چه بیشتر، خدمات مشاوره ای در دسترس و با کیفیت، مهارت های آموزشی و شیوه های زندگی سالم ، همگی از جمله مواردی هستند که می توان مورد توجه قرار داد. متاسفانه بررسی نظام سلامت کشور، حاکی از کم توجهی عمومی در جامعه و مسئولان به موضوع آموزش و پیشگیری و خود مراقبتی در سطوح مختلف است و با وجود تقدم پیشگیری بر درمان ، تنها
25 درصد منابع سلامت به امر پیشگیری اختصاص داده شده است. تصمیم گیران نظام سلامت در سطوح مختلف خواسته یا ناخواسته ترجیح 
می دهند، انرژی و منابع را برای درمان بیماران صرف نمایند. 
ادامه در صفحه 2