* مریم اختری
دغدغه‌های معیشتی، به‌عنوان یکی از اساسی‌ترین نیازهای زندگی، می‌توانند به‌طور مستقیم و غیرمستقیم بر کیفیت زندگی خانواده‌ها تأثیر منفی بگذارند. این دغدغه‌ها، فراتر از تأمین نیازهای اولیه، به استرس، اضطراب و کاهش رفاه روانی و جسمی افراد منجر می‌شوند. در ادامه، به بررسی ابعاد مختلف این موضوع می‌پردازیم: یکی از مهم‌ترین اثرات دغدغه‌های معیشتی، ایجاد استرس مزمن در خانواده‌هاست. استرس، واکنشی طبیعی به فشارهای زندگی است، اما زمانی که این فشارها به‌طور مداوم و طولانی‌مدت وجود داشته باشند، می‌توانند به مشکلات جدی‌تری منجر شوند. دغدغه تأمین هزینه‌های زندگی، پرداخت اجاره‌بها، قبوض، هزینه‌های درمان، تحصیل فرزندان و سایر نیازهای اساسی، می‌تواند به‌طور مداوم ذهن افراد را درگیر کرده و باعث ایجاد استرس شود. این استرس مزمن، می‌تواند به اختلالات خواب، کاهش تمرکز، تحریک‌پذیری، خستگی و سایر مشکلات جسمی و روانی منجر شود.
علاوه بر این، دغدغه‌های معیشتی می‌توانند باعث ایجاد اضطراب در خانواده‌ها شوند. اضطراب، نوعی نگرانی و ترس غیرمنطقی است که می‌تواند به مشکلات جدی‌تری مانند حملات پانیک، اختلالات وسواس فکری-عملی و افسردگی منجر شود. ترس از دست دادن شغل، ناتوانی در پرداخت بدهی‌ها، نگرانی از آینده اقتصادی و سایر دغدغه‌های معیشتی، می‌توانند به‌طور مداوم ذهن افراد را درگیر کرده و باعث ایجاد اضطراب شوند. این اضطراب، می‌تواند به کاهش اعتمادبه ‌نفس، انزوا و سایر مشکلات اجتماعی منجر شود. رفاه روانی، به احساس رضایت از زندگی، شادی و خوشبختی اشاره دارد. دغدغه تأمین نیازهای اساسی، می‌تواند باعث کاهش احساس رضایت از زندگی، ناامیدی و افسردگی شود. علاوه بر این، استرس و اضطراب ناشی از دغدغه‌های معیشتی، می‌توانند به مشکلات جسمی مانند بیماری‌های قلبی، فشار خون بالا، مشکلات گوارشی و ضعف سیستم ایمنی بدن منجر شوند.
تأثیر دغدغه‌های معیشتی بر روابط خانوادگی نیز قابل توجه است. فشارهای اقتصادی می‌توانند باعث افزایش اختلافات و درگیری‌ها در خانواده‌ها شوند. زمانی که افراد به‌طور مداوم با دغدغه تأمین نیازهای اساسی مواجه هستند، ممکن است نسبت به یکدیگر بی‌حوصله و تحریک‌پذیر شوند. این موضوع می‌تواند به کاهش صمیمیت، افزایش تنش‌ها و حتی جدایی در خانواده‌ها منجر شود. زمانی که والدین به‌طور مداوم با دغدغه تأمین نیازهای اساسی مواجه هستند، ممکن است نتوانند به اندازه کافی به نیازهای عاطفی و روانی فرزندان خود توجه کنند. این موضوع می‌تواند به مشکلات رفتاری، تحصیلی و اجتماعی در فرزندان منجر شود.
دغدغه‌های معیشتی همچنین می‌توانند باعث کاهش مشارکت اجتماعی افراد شوند. زمانی که افراد به‌طور مداوم با دغدغه تأمین نیازهای اساسی مواجه هستند، ممکن است نتوانند به اندازه کافی در فعالیت‌های اجتماعی، فرهنگی و تفریحی شرکت کنند.
ادامه در صفحه 8