* مریم اختری
در دنیایی که مرز بین فضاهای فیزیکی و دیجیتال به سرعت در حال محو شدن است، نقش پدر و مادر به سرعت در حال تحول بنیادینی است. ما دیگر تنها نگهبانان خانه‌هایمان با دیوارهای قابل لمس نیستیم، بلکه اکنون باید نگهبانان قلمروی نامرئی اما گسترده‌ای باشیم که فرزندانمان ساعات زیادی از روز را در آن سیر می‌کنند: فضای مجازی. این قلمرو، با تمام فرصت‌های یادگیری و ارتباطی که ارائه می‌دهد، در کنار خود مخاطراتی را به همراه آورده که نادیده گرفتن آنها غیرممکن است. اما رویکرد ما در برابر این چالش نمی‌تواند تنها بر پایه ممنوعیت و کنترل مطلق باشد. در عصر حاضر، «نظارت بر فرزندان در فضای مجازی» به یک «وظیفه آموزشی» حیاتی تبدیل شده است؛ وظیفه‌ای که در آن «کنترل» نه به معنای محدود کردن، بلکه به معنای هدایت، آموزش و توانمندسازی است. در گذشته، آموزش فرزندان شامل مهارت‌های عینی و ملموس بود: چگونه بخوانیم، چگونه بنویسیم، چگونه دوچرخه سواری کنیم و چگونه با دیگران در فضای واقعی تعامل داشته باشیم. اما امروز، لیست مهارت‌های ضروری برای زندگی به طور چشمگیری گسترده شده است. 
ادامه در صفحه 2