 مهدی خلیلی*
Khalili.mehdi@ymail.com

 بگذارید این پرسش را بپرسم که گره های
کور ترویج سبک زندگی سلامت محور کجاست؟برای پاسخ به این پرسش ابتدا باید بگویم سبک زندگی چیست؟ سازمان بهداشت جهانی در تعریف سبک زندگی می گوید:"ترکیبی از الگوهای رفتاری و عادات فردی در سراسر زندگی که شامل تغذیه، تحرک و دیگر شیوه های زندگی است". به عبارت ساده تر منظور از سبک زندگی یعنی این که چگونه زندگی می کنیم و نحوه ی زیستن ما چگونه می باشد. چگونه رانندگی می کنیم؟ چگونه با خود و با خدا ارتباط برقرار می کنیم؟ چگونه غذا می خوریم و چگونه به هستی فکر می کنیم و در واقع مجموعه گسترده ای است که از تمام مصادیق رفتاری از حوزه های فردی ،خانوادگی تا اجتماعی تشکیل شده است. این مساله تا به آن اندازه اهمیت دارد که می توانیم کلید واژه سلامت بدانیم.
واقعیت این است که افراد به هر سبک و شیوه ای که زندگی کنند، می توانند بیمار یا سلامت بمانند.سلامت که  مساله ی چند بعدی است و ابعاد جسمی،روحی،اجتماعی و معنوی را در بر می گیرد.البته سلامت جسمی سطح اول سلامت است که افراد یا خانواده نسبت به آن حساس تر می باشند. اما در همین سطح اول سلامت و به رغم اهمیت موضوع، شیوه ی زندگی ما به گونه ای است که بیمار می شویم و شرایط  را برای بیماری های جسمی مهیا
می کنیم. شیوه زندگی آپارتمان نشینی، تحرک را کاهش داده و تغذیه نامناسب موجب افزایش دیابت،بیماری های قلبی  و عروقی شده است.مسایل اقتصادی،سطح کیفیت مواد غذایی را کاهش داده و جامعه ندار و فقیر با مردمی که صرفا به سیرشدن شکم به ارزانترین قیمت
می باشند و مواد غذایی نامناسب وغیر استاندارد که مصرف می شود. از سوی دیگر ،اگر به سراغ بعد روحی سلامت برویم،مشکل حادتر است.متاسفانه جزو عصبانی ترین ملت های جهان می باشیم. از هر 5 نفر،یک نفر به بیماری های روحی مبتلاست.ملتی با مردم مضطرب و نگران که هرروز بعد روحی سلامت،بعد پیچیده تری می گیرد واین مساله توسط دولت رها شده  است، ملت نیز فراموش نمود. شیوه زندگی ما به رغم تاریخ و فرهنگ غنی و متون اسلامی ؛اما در زمانه ی حاضر بر فردگرایی،فایده انگاری، اصالت سود و اصالت لذت که تحفه صنعت و مدرنیته است،به گسترش مشکلات روحی دامن می زند وجامعه ایرانی که هر روز از اصالت های سنتی دورتر شده و تمام داشته هایش از سنت و فرهنگ و سبک زندگی را از دست داد و اما نتوانسته است اصالت های صنعت و مدرنیته را بدست بیاورد و همه سرمایه های سبک زندگی نداشته هایی شده که جامعه را رنجورتر و
افسرده تر کرده است.
ابعاد دیگر سلامت باز هم پیچیده تر و بحرانی تر
است. ابعاد معنوی سلامت،به رغم جامعه مذهبی نتوانسته به شرایط مطلوب برسد و...

سبک زندگی ما به گونه ای
شده است که ایمان،هدفدار بودن زندگی،پایبندی اخلاقی،تعاون،حسن ظن،نیکوکاری وگذشت در حال رنگ باختن است. براستی چرا در خیابان هایمان
به همدیگر رحم نمی کنیم و گذشتی نداریم که نتیجه اش در سال 20 هزار کشته در خیابان ها
و جاده های کشور است، از سوی دیگر صدها هزارنفر زخمی  می شوند و10 درصد درآمد کشور بخاطر تصادفات از بین می رود و در نهایت سلامت اجتماعی که بیمار است و بعد اجتماعی سلامت نیز حال و روز خوشی ندارد.در عصر ارتباطات، مشکل جامعه ما ارتباطات است. ارتباط زن و شوهر،ارتباط والدین و فرزندان،ارتباط مردم با یکدیگر،ارتباط مردم با دولت . ارتباطات در جامعه جدید ایرانی، بجای حل مشکل،موجد مشکل گردیده است.واقعیت این است که سبک زندگی ما نتوانسته تعریف مدرن و بایسته ای از زیستن در جامعه جدید ارائه نماید و جامعه ایرانی  نه می تواند ثابت بماند و نه  می خواهد و نه می تواند تغییرکند.بیش از  100 سال از ورود خودرو به جامعه ما می گذرد و ما دومین کشور آسیایی بودیم که خودرو را به ایران آورده ایم،اما هنوز فرهنگ مناسبی برای زیستن با این ابزار مدرن نداریم! گره های  کور ترویج سبک زندگی سلامت محور،در خانواده،مدرسه،رسانه و محیط کار است و زمانی این خانواده،مدرسه،رسانه و محیط کار خود سالم نباشند، نمی توانند به ترویج سلامت بپردازند.