 ایمان ایزدی مقدم*

روابط عمومی؛ واژه ای که به مرور زمان در حال یافتن جایگاه اصلی خود است ، در تمام صنایع و مشاغل مورد توجه واقع شده و هر روز این علم و هنر در حال پیچیده تر شدن و تعریف نظریه ها و تدوین تکنیک ها است.
مردم ایران از دیرباز به مهمان نوازی و تکریم ارباب رجوع معتقد بوده اند و در
آموزه ها و سنت هاي ملی مذهبی ما نقش " ارتباطات انسانی " ،"روابط اجتماعی " رنگ ویژه ای داشته است.
شاید تنزل روابط عمومی به تشریفات و مهمان داری به مذاق برخی خوش نیاید، اما باید گفت " هنر" تسری آرامش و احترام که در بن مایه روابط عمومی نهفته است ، همواره همچون کلیدی در بحران ها راه گشا بوده است.
تعامل دوسویه با رسانه ها ، مردم ، همکاران سازمان ، مدیران ارشد ، هنر آرامش و احترام است که مدیران و کارگزاران روابط عمومی آن را به جامعه هدیه می دهند.اگر جایگاه روابط عمومی
در سازمان بدرستی تبیین و تثبیت گردد، بی شک تعالی آن سازمان رشد چشمگیری خواهد کرد. چه آن سازمان خدمات محور باشد، چه محصول محور باشد.تنظیم گردش اطلاعات و ارتباطات توسط قلب تپنده ای بنام روابط عمومی رقم خواهد خورد.بهره گیری از متخصصین روابط عمومی در سطوح مختلف این واحد کليدي، کمک می کند تا با بهره گیری از تکنیک های این علم ، در مواقع لزوم تصمیمات ما با قدرت اعمال شود.چون کار روابط عمومی از تلفیق علوم روانشناسی ، جامعه شناسی ، آمار و... سرچشمه گرفته و کاری از جنس فرهنگ و باور است. این خصیصه روابط عمومی را متمایز از سایر ارکان سازمان می کند.